من با تامل در غم‌های بزرگ زندگی‌ام، به شادی بیکران باقی مانده برایم پی بردم. با نگاه حزن آلود مانده به آدم های رفته‌ی زندگی‌ام، به ارزش آنها که مانده‌اند پی بردم. من از نگاه به تاریکی، به زیبایی نور پی بردم. من از تاسف آنچه که از دست دادم، پی به لذت وصف ناپذیرِ بودن با آنچه که داشتم بردم.
نگاه به نیمه‌ی خالی لیوان، آنقدرها هم که می‌گفتند بد و نادرست نیست.
گاهی برای یافتن شادی باید مستقیم در چشم تاریکِ غم و اندوه بنگری.

سعید فرض پور