ای ایران،
باید برای مظلومیت تو هزاران قصیده‌ی فلسطین سرود؛
برای مردمانت، قصه هزاران مهاجر سوری
برای کشتزارهای خشک شده ات، آواز هزاران درخت زیتون لبنانی.
ای ایران،
برای داغ مادرانت، قصه مرگ هزاران کودک یمنی.
برای بلند بالایی آیینت، قصه شرق تا غرب خاورمیانه در خون و‌ جنون.
چون تو از هر زخم نشانی در خویش داری.
تو وارث تمام رنج های زمینی.
ای قلب کوچک شده‌ی هنر و زیبایی جهان؛
ای ایران،
مظلوم آواره‌ی ویران؛
برای تو باید هزار سال گریست…

سعید فرض پور